Müjdeler olsun, diyordu gökteki melekler. Müjdeler olsun, denizdeki semekler. Müjdeler olsun diyordu Hatice. Müjdeler olsun, diyordu havada uçan kuşlar. Onlar artık tanık olmak istemiyorlardı her gün diri diri gömülen mazlum kız çocuklarını.
Güneş bir ahenkle doğuyordu artık. Ay gülümsüyordu, zifiri karanlığa, ne büyük bir müjdeydin yüreği parçalanan annelere. Ne büyük bir umuttun sen, hakları göz ardı edilen kadınlara. Ayetlerle meth eyledi seni Zülcelal;
Ayetlerle meth eyledi seni Zülcelal;
"De ki: Eğer Allah'ı seviyorsanız bana uyun ki Allah da sizleri sevsin ve suçlarınızı bağışlasın; bağışlayan ve esirgeyendir."
(3 Ali İmran / 31)
Senin doğuşunla katılaşmış kalplere merhamet doğdu. İnsanlık alemi üzerine çöken gaflet perdesi doğuşunla yırtıldı. Vahşet tabloları yıkıldı. Dünya bir gül bahçesine döndü. Anaların yüreğindeki sessiz feryatlar sustu. Yerini ve sevinçlere bıraktı cahiliye ve vahşetin sürgün olduğu alemde medeniyet yeşerdi.
"Kim Allah'a ve Resulüne itaat eder, Allah'tan korkar ve O'na sığınırsa, işte murada erecek olanlar bunlardır." (24/Nur/52)